Leden en hun Curriculum Vitae

Nora van Brakel

Na het volgen van een cursus algemene muzikale vorming, mocht ik op 10-jarige leeftijd van mijn ouders een instrument leren bespelen. Die keus was niet moeilijk: ik vond (en vind!) de dwarsfluit een erg mooi instrument om te horen èn om te zien. Ik heb 4 jaar les  gehad op de muziekschool in Son en ben daarna lid geworden van het Woensels MuziekCorps (WMC) uit Eindhoven. Op de muziekschool was veel aandacht besteed aan de techniek van het fluitspelen, voor muzikale interpretatie was echter nauwelijks aandacht. Om “muziek te leren maken” speelde ik op zaterdagmiddag samen met de 1^e fluitist. Dat was in het begin nodig, en later vooral gezellig, waardoor we dat ruim 7 jaar volgehouden hebben. Voor de marsoptredens van de harmonie, kreeg ik al snel een piccolo en incidenteel speelde ik daar ook op in het orkest.

Toen ik voor mijn studie naar Utrecht was verhuisd, ben ik lid geworden van fluit-ensemble “Tutti Flutti”; een groep van 12 tot 16 (ex)studenten die enthousiast dwarsfluit spelen. Daar heb ik kennis gemaakt met de alt- en basdwarsfluit.

Het Brabantse land liet me niet los en na zes jaar ben ik teruggegaan naar Brabant, waar ik sindsdien in Nuenen woon. Bij het WMC kon ik mijn draai echter niet meer vinden. Een nieuwe muzikale uitdaging in de vorm van het bespelen van de contrabas bleek ook niet de oplossing. Bovendien wilde ik absoluut fluit blijven spelen.

In 2000 ben ik lid geworden van de Philips Harmonie. Na de geboorte van mijn dochter in 2002 werd ik gevraagd om piccolo te gaan spelen. De afspraak werd gemaakt om bij toerbeurt ongeveer een jaar piccolo te spelen. Maar ik raakte in de ban van het kleine instrumentje en (gelukkig) niemand bood zich aan om te ruilen. Ik had mijn uitdaging gevonden! In het orkest speel ik de laatste jaren vrijwel alleen nog piccolo. Het frustreerde me wel enorm dat “dat ding” niet altijd deed wat ik wilde of dat het geluid er niet uit kwam zoals ik dat wilde.

Dus heb ik in februari 2013 hulp gezocht en gevonden bij Wim Tonnaer. Dat ik bij Wim - naast de les - ook nog in een ensemble kan spelen, maakt het rijden vanuit Brabant naar Limburg meer dan de moeite waard.

Heidrun Jöchner, geboren und aufgewachsen in Deutschland in der kleinen Stadt Schrozberg (Baden Württemberg) in der Nähe von Rothenburg ob der Tauber an der Romantischen Strasse.  Schon als Kind haben Musik und Musikinstrumente sie angezogen. Gerne hätte sie Ballet und Klavier gelernt. Als mittleres Kind einer Arbeiterfamilie mit vier Geschwistern gab es dazu leider keine Möglichkeit, aber für Blockflöten- und später Querflöten-Unterricht in der Musikschule Hohenlohe gab es doch die nötigen Mittel.

Nach dem Abitur hat sie eine zweijährige Ausbildung an der Berufsfachsschule für Musik in Dinkelsbühl (Bayern), www.berufsfachschule-fuer-musik.de, abgeschlossen und danach eine Lehre als Musikalienhändlerin bei Lausch & Zweigle in Stuttgart absolviert, www.lausch-zweigle.de. Im Anschluss an diese Lehre hat sie beim ältesten Musikverlag Deutschlands, Breitkopf & Härtel, in Wiesbaden, www.breitkopf.com , gearbeitet. In Wiesbaden hat es ihr sehr gut gefallen hat. Sie hat dort im Chor des Konservatoriums gesungen unter anderem während einem Konzert im Kurhaus der Stadt.

Der Beziehung wegen zog sie jedoch nach einem guten Jahr in die Niederlande. Dort gründete sie mit Ihrem damaligen Partner die heutige Firma Hub van Laar Trumpets & Flugelhorns VOF,  http://www.vanlaartrumpets.nl/  Diese Firma baut heute weltberühmte Trompeten und Flügelhörner und hat inzwischen auch eine Niederlassung in Markneukirchen, im Musikwinkel des ehemaligen Ostdeutschlands. 

Obwohl die Arbeit, die beide Unternehmen mit sich bringen, immens ist, schafft sie sich Zeit um regelmäßig Querflöte und Alt-Querflöte zu üben und zu spielen. Im Ensemble Fluitmozäiek spielt sie sehr gerne. Jeder ist dort sowohl Solist als auch Begleiter und muss als solcher funktionieren und harmonieren. In Ihrer Freizeit ist sie am liebsten an der frischen Luft.

Astrid Wijenberg

Uit een gezin van vier kinderen ben ik opgegroeid in Heer bij Maastricht. Daar ben ik op 9 jarige leeftijd dwarsfluit gaan spelen bij Jacques Muijtjens aan de muziekschool van Maastricht. Na enkele jaren les gehad te hebben ben ik lid geworden van Harmonie Heer Voorruit. Later ben ik samen met mijn oudere broers Harrie en Jan overgestapt naar Harmonie Sainte Cécile in Eijsden. Daar heb ik mijn jeugdjaren met alle plezier gespeeld. Een tijd om nooit te vergeten. De vereniging is uniek in zijn karakter en verenigingsband. Toen ik daar van de vereniging met alle goede bedoelingen een Hammig-piccolo kreeg heb ik Wim Tonnaer leren kennen. Het instrument sprak niet aan, en ik had niet genoeg ervaring om op mezelf vertrouwen. De harmonie en ik hadden een oordeel van Wim nodig. Het instrument was inderdaad niet in orde en er mocht een andere kop gekocht worden.

Vanwege mijn werk ben ik in 1994 vertrokken uit het zuiden naar het Brabantse Helmond. Daar ben ik lid geworden van Helmonds Muziekcorps.  Bij deze vereniging heb ik mijn man leren kennen. Ik heb muziek gemaakt tot het jaar 2000 toen onze oudste zoon werd geboren. Toen heeft de fluit ruim tien jaren lang plaats gemaakt voor andere dingen. Sinds 2012 ben ik weer gaan spelen nadat onze dochter haar eerste tonen op de klarinet en inmiddels bas-klarinet speelt. Ik ben teruggegaan naar Wim om het fluitspel weer goed op te pakken en te verbeteren. Wat ik vroeger nooit kon bedenken:  nu speel ik ook alt-fluit. Voorheen was ik altijd verliefd op het piccolo-spel. 

Xander Urlings

Mijn oud-leerling en tevens oud-lid van het ensemble, Xander, komt weer terug de gelederen versterken met ingang van juni 2014. Momenteel bereidt hij zich voor op zijn eindexamen fluit in mei, aan het Conservatorium te Maastricht.

Xander, veel succes, wij verheugen ons er op.

Willem Tonnaer

De eerste fluitlessen kreeg hij op vijftienjarige leeftijd in zijn tijdelijke woonplaats Eindhoven, van de heer Romeijn gedurende 18 maanden, maar terug in Thorn was het helaas voor anderhalf jaar stop met de fluitlessen, bij gebrek aan een fluitleraar. Op paasmaandag 1960 echter repeteerde hij voor de eerste keer bij de Koninklijke Harmonie van Thorn en drie jaren later speelde hij er alle solo's, zowel op de fluit als ook op de piccolo, (o.a. de Poolse Dansen van Borodin en de Roemeense Rhapsodie van Enesco), en tevens in het orkest van het Maastrichts Conservatorium, waar hij op achttienjarige leeftijd zijn vakstudie begon bij de heer Laheije. Ook deze studie werd gedurende anderhalf jaar onderbroken door de militaire dienstplicht en toen hij zijn studie voortzette aan het Utrechts Conservatorium bij de heer Adriaan Bonsel, had hij in totaal drie jaren fluitonderricht gevolgd. Hier behaalde hij de getuigschriften voor fluitpedagoog, orkestspel met aantekening piccolo, en solospel met onderscheiding. Later volgde nog de Prix d'Excellence aan het Conservatoire Royal de Liège, bij de heer André Isselee, te Luik in België.

Als orkestmusicus was Willem verbonden aan de toenmalige Zuid-Nederlandse Opera te Heerlen als eerste fluit, daarna, toen dit gezelschap helaas werd opgeheven, als tweede fluit bij het Limburgs Symfonie Orkest te Maastricht en ten slotte aan het Orchestre Philharmonique de Liège, eerst als eerste fluit, daarna als piccolo-solo.

Als fluitleraar was hij verbonden aan de muziekscholen van o.a. Kerkrade, Geleen, Aachen en Visé. De beginnende fluitist, de vakstudent en de beroepsmusicus doen nooit tevergeefs een beroep op hem. Voor de leerlingen schreef hij de methode "Het Fluitboek", technische oefeningen "Ladder op, ladder af, accoord?" en "Toonvorming en intonatie" in duetvorm. Voor de beginnende fluitist componeerde hij het "Miniconcertje" voor piccolo of fluit met piano, voor de gevorderde muzikant "Sonate voor fluit en klarinet".

Andere activiteiten zijn onder andere het geven van piccolodagen, groepscursussen en het begeleiden van fluitensembles. Als uitvoerend musicus en liefhebber van kamermuziek is Willem regelmatig te beluisteren in concerten waar hij zowel de piccolo, fluit, altfluit, basfluit als ook de contr'altofluit laat klinken. Meestal tot groot genoegen van de toehoorders.